Διάβαζα σήμερα ένα άρθρο με τίτλο «H ψυχοπαθολογία του τρολ» όπου ο συντάκτης του αναφέρεται κυρίως στα «Τρολς» του κοινωνικού διαδικτύου.
Χαρακτηριστικά γράφει σε κάποιο σημείο για μια έρευνα που συγκέντρωσε πληροφορίες σχετικά με τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των Τρολς, αξιοποιώντας τα κριτήρια της λεγόμενης Σκοτεινής Τετράδας μιας ομάδας τεσσάρων χαρακτηριστικών της προσωπικότητας όπου τα τρολς είχαν εξαιρετικά υψηλές βαθμολογίες και στα τέσσερα κριτήρια:
1) Ναρκισσισμός (ιδιοτελής ατομικισμός, εμμονικός εγωκεντρισμός, αίσθηση μεγαλείου και υπεροχής, ανυπαρξία ενσυναίσθησης),
2) Μακιαβελισμός (η πεποίθηση ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα),
3) Αντικοινωνική διαταραχή (περιορισμένες αναστολές, αντικοινωνικότητα), και
4) Σαδισμό (απόλαυση της πρόκλησης πόνου στους άλλους).
Αυτό που θα ήθελα να προσθέσω στο άρθρο είναι πως τα trolls δεν τα βρίσκεις μόνο στους σχολιαστές.
Αν ψάξει κανείς για τα 4 χαρακτηριστικά ανάμεσα σε επαγγελματίες αρθρογράφους, συντάκτες και δημοσιογράφους, εργαζόμενους σε εφημερίδες, sites, ραδιοφωνικών σταθμών και τηλεοπτικών καναλιών σίγουρα θα βρει πολλές περιπτώσεις, πολύ πιθανών να αποτελούν και την πλειοψηφία στον χώρο.
Για εμένα η σωστή ερμηνεία του «Troll» είναι αυτός που γράφει ή λέει πράγματα για να προκαλέσει. Αναλογιστείτε τώρα στα ΜΜΕ που παρακολουθείτε, πόσους τέτοιους δημοσιογράφους γνωρίζετε;
Το ίδιο το μέσο, από την στιγμή που «επιβιώνει» χάρη στην τηλεθέαση, ακροαματικότητα ή επισκεψιμότητα, τρολάρει συνειδητά για να προσελκύσει το κοινό του. Αρκεί να παρακολουθήσει κάποιος τους τίτλους των ειδήσεων και των άρθρων και γίνετε πασιφανές. Από την στιγμή που η ενημέρωση έγινε επάγγελμα, δυστυχώς πέρα των trolls από χόμπι, έχουμε και τους επαγγελματίες τρολς, όσο και αν δεν το συνειδητοποιούν ή δεν το δέχονται.
