Διαβάζω διάφορα κείμενα που εκπαιδευτικοί κυρίως, κατηγορούν και δαιμονοποιούν την χρήση της τεχνολογίας από τα παιδιά. Θεωρούν πως τους έχει αφαιρέσει την δυνατότητα συγκέντρωσης, πως χάνουν την κοινωνικότητα τους επειδή η τεχνολογία αντικατέστησε το εξωτερικό παιχνίδι και πως χάνουν την δημιουργικότητα τους.
Ε λοιπόν όχι δεν φταίει η τεχνολογία αλλά το άθλιο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που ενώ ζούμε σε μια εποχή όπου έχουμε άπειρες πληροφορίες άμεσα διαθέσιμες με το πάτημα 10 κουμπιών, ακόμα το σχολείο σπρώχνει τα παιδιά στην αποστήθιση, που πολύ συχνά είναι εντελώς άχρηστη και ανούσια ή δεν συμβαδίζει με την ηλικία τους.
Σε ένα μοντέρνο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν θα έβλεπε τα παιδιά ως αντικείμενα και δυστυχώς για πολλούς εκπαιδευτικούς απλά ως αδιάφορες πηγές εισοδήματος, η τεχνολογία θα είχε πρωτεύων ρόλο και θα προσέφερε στα παιδιά κριτική σκέψη, θα τα παρακινούσε να σκέφτονται εκτός νόρμας και να δημιουργούν, όχι παθητικά και σε αίθουσες σαν φυλακισμένα να δέχονται μόνο αποστειρωμένη γνώση απλά και μόνο για να τα εντάξουν σε μια κοινωνία όπως οι μεγαλύτεροι την φανταζόμαστε και την θέλουμε, για την οποία όμως από την άλλη διαμαρτυρόμαστε ότι δεν υπάρχει δημιουργικότητα και καινοτομία.
Εμείς ως κοινωνία αλλάζουμε τον τρόπο σκέψης των παιδιών μας μέσω ενός συστήματος που φτιάξαμε για να τα πλάθουμε και να συμπεριφέρονται όπως εμείς τα θέλουμε. Αν παρακολουθήσει κανείς με ειλικρινή προσοχή και ανοιχτό μυαλό παιδιά μικρής ηλικίας, θα δει πως οι ζωές τους βασίζονται στην δημιουργικότητα, στην επικοινωνία και στο παιχνίδι. Παιχνίδια μέσα από τα οποία μαθαίνουν πράγματα που τους μένουν, γιατί γίνονται με ευχάριστο για αυτά τρόπο.
Γιατί περιμένουμε λοιπόν από παιδιά που είναι ηφαίστεια δημιουργικότητας να είναι συγκεντρωμένα όταν βρίσκονται κλεισμένα σε 4 τοίχους και μια αίθουσα που δεν έχει αλλάξει καθόλου ούτε σε εμφάνιση, ούτε σε τρόπο διδασκαλίας εδώ και πολλές δεκαετίες;
Όσο για την χαμένη κοινωνικότητα, πραγματικά αυτοί που το αναφέρουν δεν πρέπει να έχουν ιδέα περί τίνος μιλάνε, από την στιγμή που τα περισσότερα παιδιά πλέον παίζουν παιχνίδια σε παρέες και δημιουργούν νέες online (βλ: mmo). Τα δίκτυα που χρησιμοποιούν, δεν ονομάζονται κοινωνικά δίκτυα για πλάκα, αλλά επειδή ακόμα και αυτά προσφέρουν πέρα της ψυχαγωγίας και δυνατότητα κοινωνικοποίησης, άμεσης επικοινωνίας με γνωστούς και φίλους αλλά και νέων γνωριμιών. Σαφέστατα έχουν τους κινδύνους τους, αλλά μήπως οι αλάνες και οι δρόμοι δεν τους έχουν;
Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον στο εξωτερικό έχει αρχίσει να αυξάνεται η χρήση του gamification και στην εκπαίδευση. Ακόμα και πανεπιστήμια όπως το γνωστό MIT, έχει κάνει έρευνες με τα οφέλη του παιχνιδιού στην εκπαίδευση όπως μπορεί κανείς να δει στην παρακάτω εικόνα:
κλικ στην εικόνα για να την δείτε σε πλήρες μέγεθος
Κάποια στιγμή θα πρέπει οι εκπαιδευτικοί να σκεφτούν πως μπορούν να αγκαλιάσουν και να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία όπως πρέπει να κάνουν και όχι να φοβούνται πως αυτή θα τους αντικαταστήσει και να την μάχονται. Για τέτοια ζητήματα θα έπρεπε να μάχονται, να διεκδικούν και να απαιτούν από τους ανωτέρους τους εφόσον πραγματικά θέλουν να βελτιωθεί ο τρόπος διδασκαλίας και να γίνουν και οι ίδιοι καλύτεροι στην δουλειά τους και πιο χρήσιμοι για τα παιδιά μας και στην κοινωνία κατ’επέκταση.
